Toen ik verlamd in het ziekenhuis terechtkwam, werd ik iedere ochtend met grote angst wakker. Mijn lichaam had het zomaar ineens af laten weten. Verschrikkelijk! Hoe kon ik er nog op vertrouwen dat, als ik wakker werd, ‘alles’ het nog zou doen?
Iedere ochtend begon met diezelfde schrik of beter gezegd paniek. Mijn hartslag op volle toeren en mijn hoofd super alert. Eerst even alles bewegen. Doet alles het nog? Gelukkig was dat wel mijn ervaring en dan was er voor dat moment even opluchting en rust. Voor nu het sein veilig.
De totale overgave
Ik was volledig overgeleverd. Ik had niets meer in te brengen, geen controle. En dat was voor mij vreselijk. Iets ergers kon ik me echt niet bedenken. Ik was altijd iemand die zelf de touwtjes in handen had. Ik dacht dat ik het voor het zeggen had. Wat een enorme vergissing bleek dat te zijn. Ik was geraakt tot diep in mijn ziel.
MS blijkt een ziekte die zomaar ineens ook nog andere lichaamsfuncties kan uitschakelen, zoals de blaas, de ogen of het gevoel in je lichaam. De angst dat dit ieder moment kon gebeuren, maakte dat het leek alsof ik in een vreselijk enge droom terecht was gekomen.
Zou er nog meer uitvallen? Wat hangt me nog meer boven het hoofd? En dan die rolstoel waar iedereen het over heeft aan het einde van de weg. Gatver, wat een naar vreselijk en angstig vooruitzicht.
Een nieuwe wereld van Voelen
En toch bracht die verlamming iets bijzonders. Iets wat ik nooit eerder zo had ervaren. Ik werd me plotseling intens bewust van alles wat er in mijn lichaam gebeurde: stroming, tinteling, druk, warmte, beweging. Wat was dat allemaal?
Alsof er een schuif was opengegaan. Alsof ik voor het eerst toegang kreeg tot de rest van mijn lichaam. Ik ontdekte dat ik altijd alleen maar in mijn hoofd had gezeten, zonder aandacht voor de wereld van mijn gevoel en mijn lichaam.
Angst voor het onbekende
Maar ook die nieuwe laag van voelen was totaal onbekend terrein voor mij. En dat maakte me ook heel erg bang. Wat gebeurde er allemaal in mijn lijf? Wat moest ik hiermee? Ik had dit nooit eerder gevoeld, dus is dit wel normaal? Nog meer angst bovenop de angst die ik al ervaarde. Zucht.
Nu kan ik zien dat dit een essentieel moment was in mijn reis naar bewustwording. De verlamming haalde me uit de overleefstand, waarin ik mijn hele leven onbewust had vastgezeten.
Overleven had me in mijn hoofd gebracht, ver weg van mijn gevoel. Ik leefde volledig vanuit mijn hoofd. Alles overzien, plannen, bedenken en onder controle houden. Het leek wel of ik alleen hoofd was.
De poort naar het Leven
De verlamming had een soort van poort geopend. De poort naar mijn gevoel. En daarmee ook de poort naar het Leven zelf. Ik had toegang gekregen tot een schat die van grote waarde was.
Want leven is ervaren, van voelen en bewust aanwezig zijn in wat er ís. Later ergens tijdens mijn proces hoorde ik een leraar zeggen: “Als je niet kunt voelen, kun je niet helen.” Dat raakte me diep. Want zo had ik dat ook ervaren.
Door te leren voelen, kon ik stap voor stap helen. Nu is bewustzijn en voelen mijn kracht geworden en help ik anderen om weer liefdevol in contact te komen met hun gevoel. Want juist daar, in dat VOELEN, ligt de weg naar heling.
Wil jij ook weer (dieper) VOELEN en helen? Dan ben je meer dan welkom 🧡